Ա՛յ ДЕЗЕРТИ́Р (հենց ДЕЗЕРТИ́Р, որովհետև հայերեն «դասալիք»-ը քո դեպքում շա՜տ նուրբ կհնչի, համարյա հաճոյախոսություն կդառնա), դու զինված ուժերից, զինվորի առօրյայից ի՜նչ ես հասկանում, որ էլի սկսեցիր վայրահաչել...
Նախ կարդանք Ալեքսանդր Պուշկինի “Вольность” (Ода) (1817 թ. դեկտեմբեր) բանաստեղծության հայտնի քառատողը.
Самовластительный Злодей!
Тебя, твой трон я ненавижу,
Твою погибель, смерть детей
С жестокой радостию вижу...
Մի խոսք կա՝ շունը սատկացնողին են քարշ տալ տալիս:
Էդ նույն տրամաբանությամբ, քանի որ ես բացեցի ֆեյսբուքյան հիվանդության թեման, հիմա էլ փորձեմ դրա շատ տարածված մի ախտանիշի մասին խոսել...
Ադրբեջանցի մայրերին ու կանանց ուղղված անտրամաբանական ու մերժելի «խաղաղասիրական» կոչեր հնչեցնող և ինքնամատուցվող «առաջին տիկին», որ օգտվելով ամուսնուդ զբաղեցրած աթոռի ընձեռած հնարավորությունից...
Ամենալկտի, ամենակեղտոտ արտահայտություններ են թափվում (հանց առատության եղջյուրից) նույնիսկ կանանց մեկնաբանություններից, բոլոր նրանց հասցեին, ովքեր հայտնվել են «դեղին» խմբագրի գծած լուսանցքից անդին...
Մի հիվանդություն կար, ժամանակին շատ տարածված էր: Գուցե հիմա էլ կա, բայց ձեն-ձունն ինչ-որ չի լսվում, համենայն դեպս, իմ ականջին չի հասել: ԵՐԵՎԱՆՅԱՆ ՀԻՎԱՆԴՈՒԹՅՈՒՆ էր կոչվում...
Ինձ մեքենայով խփեցին-գցեցին ասֆալտին ու քշեցին-գնացին։ Հետո ես մեռա։ Իմ հետ երեք ապագա սպանվեց՝ իմ անձնական ապագան, իմ սրտի տակ բաբախող ապագան ու իմ գործի ապագան․․․
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...